Plankenkoorts

Een blogje starten is best eng. De "Ja, maaren" vliegen door het hoofd. Heb ik wel wat te vertellen? Zullen er mensen zijn die het lezen? Wat als ik er nou geen tijd voor heb? Wat zullen de mensen díe het lezen ervan vinden?

Berthold Gunster zegt het heel mooi: "Ja-maar-mensen zijn voorbereid op tegenslag. Maar hoe bereiden ze zich voor op succes?"

Even zwart-wit: Ja-maar mensen zijn de beste stuurlui aan wal. Ze kijken naar het leven, maar nemen er niet aan deel. Zijn reactief in plaats van proactief. Nare dingen overkomen hen; ze hebben er zelf geen aandeel in. Achter een Ja-maar schuilt bijna altijd 'angst'. Angst om het niet goed te doen, buitengesloten te worden, te veranderen. En we weten nu eenmaal wel wat we hebben en niet wat we krijgen.

Laten we wel wezen: Het is óók zinnig om te "Ja-maaren". Journalisten, wetenschappers en advocaten verdienen er zelfs hun dagelijks brood mee. Zolang het je niet verlamt, is kritisch zijn gezond. Het gaat er volgens Gunster eigenlijk om een evenwicht te creeëren op de drie posities Ja-maar, Ja-en en Nee-want. (Er staat een leuke test in het boek waarmee je kunt testen waar JIJ je nog kunt ontwikkelen).

Het is goed je te realiseren dat je bij elke gebeurtenis kunt kiezen hoe je wilt reageren: Ja-maar, Ja-en of Nee-want.

Ik zie dat ook zo mooi als ik cursisten krijg die op cursus "gestuurd" zijn. Sommigen verzetten zich tegen deze werkelijkheid en kijken naar "hoe het had moeten zijn" * . Anderen accepteren de nieuwe werkelijkheid (Ja-en) en focussen op "wat is". Als je begint vanuit "hoe het had moeten zijn" is de kans groot dat je een "zie je wel" krijg. Als je focust op wat is "dan zul je wel zien".

Ik zal zien wat deze blog me oplevert. Feel the fear (plankenkoorts) and do it anyway ;-).

M


* Als iemand de ruwe diamant die achter de Ja-maar zit, weet op te poetsen dan kan het weer wel een Ja-en worden!