Gek dat ik nu al de helft van mijn leven enkel nog leef met herinneringen aan mijn vader. Het gedicht dat ik laatst maakte, gaat daarover. Met elk afscheid wordt er een herinnering geboren. Maar uiteindelijk is een herinnering van jezelf en niet van de ander.
Nu ik dit opschrijf, begrijp ik ineens waarom ik zo emotioneel word als ik mijn vaders handtekening zie. Die is van hem en niet van mij, zoals mijn herinneringen dat wel zijn. Zijn handtekening is het echtste dat ik van hem heb.
Toen mijn vader ziek werd, sloeg ik - geheel tegen mijn zelfbeeld in - een aantal scheikundevakken over. Mijn vader had gezien dat ik het daar moeilijk mee had. Toen ik op een dag thuis kwam van een practicumdag in Leiden, lag daar op mijn bed ineens dit gedicht. Op papier kon hij zichzelf pas echt laten zien.
Het gedicht gaf me troost en de kracht mijn studie weer op te pakken. Ik heb het gekalligrafeerd, ingelijst en boven mijn bed gehangen. Het gedicht vertelde (en vertelt) me een ontzettend wijze les die ik laatst nog eens las in "De droom van de dolfijn":
"Er komt een tijd in het leven
dat er niets anders op zit dan je eigen weg te gaan"
dat er niets anders op zit dan je eigen weg te gaan"
Dat het helemaal niet altijd zo eenvoudig is je eigen weg te gaan, komt in veel van mijn vaders gedichten naar voren. Maar ik ben hem ontzettend dankbaar voor de boodschap dat er desondanks geen andere weg is.
X,
Je Marina
X,
Je Marina
11 comments:
Wat een ontroerend verhaal met een sterke boodschap... je hebt het van geen vreemde :-)
Erg indrukwekkend, Marina!
En ik snap nu ook weer beter waarom mensen vaak zoveel belang hechten aan handtekeningen onderaan archiefstukken, zoals een geboorteakte van een kind. Soms vallen die dingen er bij het kopiëren af.
Het gaat toch om de informatie, denken we dan.. Maar dit soort emoties..? Een nog veel belangrijker soort informatie, misschien wel, dan alle feiten die de akte verder bevat.
Emomatie.
Wat een mooie les Marina.
Misschien is er dan wel geen eenvoudige weg, maar het is nu eenmaal de weg zoals die is.
Wat zijn vaders toch belangrijk in het leven. Vind je niet?
Of het nu in herinnering of in den lijve is. Onmiskenbaar deel van wie je bent.
Prachtig!
Door zo'n blog-over-je-vader-dag sta je toch meer stil bij wat je vader betekent voor je.
En minder bij vindt-ie-de-rozenstruik-wel-leuk.
Dank je wel.
Knap hoor, om in weinig woorden zoveel te zeggen! Je bent gezegend...
@ marleen
dat denk ik ook niet :-)
@ christian
dat denk ik ook!
@ essen2punt0
geen dochter zonder haar vader :-)
@ biebkol
dank je!
@ elke
jij ook bedankt!
@ sybilla
"je hebt alles mee", zei mijn vader :-) Maar het komt erop aan dat zelf te durven geloven, he?
Je hebt het van je vader, dat dichten, dat lijkt me duidelijk.
Lief lief lief!
Hij heeft een diepe indruk achtergelaten.
En een wijze les meegegeven.
Blog-over-je-vader-dag was een prachtidee.
Je hebt er vast nog meer.
Hoi Lieve Marina,
Heerlijk om te lezen dat je je eigen weg gaat. Mooi!!
Je Tommi
@ daan
dat vind ik dan weer lief! dank je!
@ henk
mooi om te horen!
@ hans
je leest me goed :-)
@ tommi
ik doen mijn uiterste best, lieve tommi
Post a Comment