Macrofotografie: niets is, wat het lijkt

Vakantieconversatie

"Mam, wat doe je?"

"Ik zet deze bloem op de foto"

"Waarom?"

"Omdat je dan zo goed kan zien hoe mooi de bloem is. Als je van een afstandje naar de bloem kijkt, lijkt die niet zo bijzonder. Maar als je er van heeeel dicht bij naar kijkt, is ie prachtig... Kijk maar"

Er volgt een eerbiedwaardige stilte ..

Enige tijd later klinkt het enthousiast: "Mam! Ik zie een heel lelijk plantje. Die zal dan wel heeeel erg mooi zijn van dichtbij!"

Vakantie is heerlijk om los te breken uit je eigen (gedachte)patronen en de wereld weer even te herontdekken. Zo kan ik helemaal verloren raken in de macrofotografie. De tijd houdt op te bestaan als je enkel waarneemt, zo lijkt het. En alles wat je aandacht geeft (een kans geeft) groeit en bloeit.

Een ogenschijnlijk armetierig bloemetje blijkt bij nadere inspectie opgesierd door delicate krulletjes ...




... en wat we normaal afdoen als onkruid (vooral als er veel van is, lijken we makkelijker over de onderliggende schoonheid heen te kijken) heeft een ronduit mooie symmetrie.


Beauty ís in the eye of the beholder. Of, zoals LOESJE zegt:

"Hier ben ik, achter je vooroordelen"


Door de "waarom" vraag van mijn zoon, zie ik voor het eerst de raakvlakken van mijn passie voor macrofotografie met die voor mijn werk als trainer. Ook in mijn werk raak ik het meest enthousiast als er verborgen potentieel (van mijn cursisten) vrij komt. Op dat grensvlak voel ik me als een vis in het water.

Wanneer voel jij je helemaal in je element?
Zegt jouw passie ook iets over het type werk waarin jij zou kunnen groeien en bloeien?

Ik ben oprecht nieuwsgierig!

M.