Voor ik op vakantie ging, vatte ik het idee op om naast mijn visuele boekrecensies eens een méns in zijn visuele essentie neer te zetten ... Toen ik Sanne Roemen mailde of zij met mijn experiment mee wilde doen, twijfelde ze geen ogenblik.
Op een zonnige dag toog ik - geladen met camera en picknicktas - naar Sanne's huis in Haarlem. Ze toonde me een kijkje in haar keuken, haar dierbaarheden, haar leven. Na een heerlijk dagje scheidden onze wegen. Op de valreep zei ik nog dat ik haar niet kon beloven wanneer de essentie af zou zijn. Beelden komen en gaan en ik kan nooit voorspellen wanneer.
Mijn vakantie naar Noorwegen bleek een prachtige aanvulling op het ruwe beeldmateriaal dat ik al in mijn hoofd verzameld had. Het verlies van het besef van tijd, de ruimte om te denken in mogelijkheden in plaats van in dozen, de kampvuurmijmeringen over de goede dingen doen. Het waren stuk voor stuk thema's die ook in het gesprek met Sanne de revu waren gepasseerd. En in Noorwegen kreeg ik ineens de ingeving om een "beeldmerk" te maken voor mijn producties. Het oog van mijn zoon Pepijn stond graag model.

Toen ik fysiek alweer even terug was uit mindboggling Noorwegen, was mijn mindtravel nog niet voorbij. Ik kon en wilde nog maar niet écht terugkeren in dit parallele universum. Alsof ik bang was iets kwijt te raken als ik weer zou "landen".
Nu is "Spending a day with Sanne Roemen" af. En keer ik terug in dit universum. Maar ik raak niets kwijt. Ik heb er een super ervaring bij. En ik weet nu dat ik de state of mind die ik als vanzelf op vakantie krijg, ook in dit universum vast kan houden. Door een echt gesprek van mens tot mens. En is het niet zoals Ralph Waldo Emerson zegt?
we must carry it with us or find it not"
Marina