Alice in Organisatieland: de visuele versie

View SlideShare presentation or Upload your own.

Als ik een boek echt prachtig vind dan krijg ik soms de onbedwingbare neiging er een visuele variant van te maken. Mijn opgebouwde imago als visueel verhalenverteller leidde ertoe dat Nils Roemen en Johan Boudewijns mij vroegen er ééntje te maken van "Alice in Organisatieland". Mijn allereerste "in opdracht" was een feit.

Terwijl ik het boek aan het visualiseren was, vroeg ik me af of ik nu van mijn passie mijn werk aan het maken was. En of dat wel zou kunnen zonder mijn ziel te verkopen. Door mezelf deze vragen te stellen, werd het me duidelijk dat een visuele boekrecensie voor mij een middel is om doelen te bereiken (zoals de hamer voor de timmerman) en geen doel op zich. Boeken visualiseren is geen passie, ik communicéér er mijn passie mee. Ik ben zo enthousiast over de boodschap van een boek, dat ik die boodschap met zoveel mogelijk mensen wil delen in een vorm die me geschikt lijkt. Ik geniet er enorm van als het me lukt om informatie van één vorm/wereld te vertalen naar een andere vorm/wereld. Of dat nou als visueel recensent, journalist, trainer of mens is. Verbinding rocks!

Een visuele vertelling is voor mij eigenlijk een stukje “kunst”. En daar moet ik er ook weer niet teveel van willen maken anders gaat het ten koste van de kwaliteit. Daarnaast moet ik een boek echt leuk vinden wil ik er überhaupt ééntje kúnnen maken. Niet echt een heel sterk business model.

Betekent dit dat ik stop met visuele boekrecensies? Nee, zeker niet. Er zullen prachtige boekexemplaren blijven waarmee ik niet anders kan dan ze onder ogen te komen. Ook een boekrecensie in opdracht behoort tot de mogelijkheden, als de auteur zeker weet dat ie een mooi boek heeft geschreven :-)

De auteur van Alice - Johan Boudewijns - is blij met mijn zienswijze op zijn boek! En dat vind ik een prachtig compliment. Johan en Nils willen de presentatie op 13 november op hun ongeschreven regels congres als achtergrond laten draaien. Ik mag van de heren als dank gratis op dit congres verpozen. En dat vind ik een leuk gebaar, te meer omdat ik het onderwerp "ongeschreven regels" zo ontzettend boeiend vind. Sterker nog; als ik dat niet had gevonden was er nu geen visuele vertelling geweest.

Met het maken van deze visuele boekrecensie ben ik ook mijn eigen essentie onder ogen gekomen. Ik hoop dat jullie net zo van Alice zullen genieten als ik heb gedaan.

Johan, Nils - en Alice - bedankt!

Marina

Het doel van nietjes

Ik ben best blij met mijn huidige nietmachine. Dat is dan ook niet de reden dat ik gisteren een machine kocht waarmee je papier aan elkaar kunt maken zónder nietjes (een nietnietmachine :-)) Nee, de nietnietmachine sprak tot mijn verbeelding. Want wat nou als je een producent van nietjes bent en van de één op de andere dag blijkt dat niemand meer nietjes nodig heeft ..

Wat zijn de nietjes in jouw organisatie?
En hoe worden ze gebruikt?
Als middel?
Of als doel op zichzelf?

Marina

P.S. Tips om blaadjes aan elkaar te maken zonder te nieten? Zie lifehacking

De macht van organisaties zonder leider

.

"The starfish and the spider" is zo'n boek dat je bezig blijft houden. Ik kon het dan ook niet laten er een visuele boekrecensie van te maken.

Het boek lijkt in eerste instantie een pleidooi voor totale anarchie, maar als het boek vordert wordt het plaatje genuanceerder. Het gaat er volgens de auteurs om de "sweet spot" te vinden: een "hybride organisatie" met een optimale balans tussen centralisatie en decentralisatie. Kevin Kelly schreef hier onlangs een inspirerende post over.

Het boek heeft me aan het denken gezet over de succes- en faalfactoren van online communities. Daar ga ik woensdag met Christian over brainstormen.

Zoals ik er nu tegenaan kijk, zie ik alvast drie waarschuwingssignalen waaruit zou kunnen blijken dat een online - meant to be 2.0 - community in 'levensgevaar' is:

1. Wat is de ideologie van de community? En delen we die als leden ook met elkaar? Hoe sterk is de ideologie? Zien we elkaar genoeg in levende lijve om het gemeenschapsgevoel in deze te bestendigen?
   
   
2. Een online community wordt opgezet door een katalysator. Op het moment dat er in de community een hierarchie ontstaat, maak je van de katalysator een baas. Creativiteit verstilt, deelname vermindert. Als er geen gedeelde verantwoordelijkheid ontstaat in een online community dan is die ten dode opgeschreven. (Of je moet een 1.0 community voor ogen hebben).
   
   
3. In hoeverre mogen we verwachten dat leden die in het dagelijkse leven in een hiërarchische organisatie (een spin) werken, gedijen in een daaruit voortvloeiende decentrale organisatie (zeester). Begrijpen de leden het fundamentele verschil tussen de twee organismen?
   

Voer voor discussie!

M.

Presentatie staat ook op Slideshare

De kunstmatige scheiding tussen de leer- en werkwereld overbruggen

Als ik jou vraag op welke plek er geleerd wordt, wat is dan jouw eerste associatie? Op school, in een computerlokaal, in een zaaltje? (Stilte: hier (moet) word(en) geleerd!)

En als ik je vraag waar je het meeste hebt geleerd, wat is dan jouw antwoord? Op je werk, in de praktijk, daar waar je betekenis kunt geven aan het geleerde?

Manon Ruijters schrijft in het blad "Leren in organisaties" (december 2007) dat 80% van het leren op de werkplek plaatsvindt. Dat verbaast waarschijnlijk niemand, maar hoe komt het dan dat we denken en hopen dat wat er in die zaaltjes gebeurt de organisatie zal veranderen? Dat we soms zelfs zeggen dat we nog niet over bepaalde kennis (kunnen) beschikken omdat we nog niet "op cursus" zijn geweest en onszelf zodoende in een passieve houding manoeuvreren?

"Bij leren wordt te vaak gedacht vanuit één enkele interventie (zoals een opleiding). Als we die interventies gaan zien als een impuls (20% van het leren) en aandacht gaan besteden aan flankerende interventies (80% van het leren) dan zal de effectiviteit van interventies enorm toenemen", aldus de wijze woorden van Manon Ruijters.

Hoe kunnen we de kloof tussen werken en leren overbruggen? Een aantal handreikingen:

1. Wat is de werkelijke leervraag?
   
   Kijk voorbij de vorm. Als een organisatie vraagt om een cursus klantvriendelijkheid, wat is dan de achterliggende vraag?
   En als de achterliggende vraag duidelijk is, is een cursus dan wel de vorm waarin je deze leervraag moet gieten? Zo ja, op welke manier dan?
   
   
2. Bespreek flankerende interventies
   
   Bij veel leervragen blijkt het niet zozeer aan kennis te ontbreken, maar wordt de kennis (vervolgens) niet gedeeld of ingezet. Hoe gaat de organisatie ervoor zorgen dat dit wel gebeurt?
   
   
3. Schep voorwaarden voor leren op de werkplek
   
   
1. Praten over leren op het werk
   Volgens Suzanne Verdonschot (in hetzelfde nummer van "leren in organisaties") begint "leren op het werk" met praten over "leren op het werk". En dan vooral over leren kijken naar jezelf en je eigen leren. "Dat vraagt dat je met vreemde ogen naar jezelf kijkt en dat is niet altijd even makkelijk", zegt Verdonschot.
   
   
2. Maak leren persoonlijk
   Mensen verschillen in hun leer- en denkvoorkeuren. "Pas als die verschillen er mogen zijn, kunnen mensen werken aan de thema's waar ze zelf warm voor lopen", zegt Verdonschot.
   
   
3. Waardeer leren!
   Laat merken dat je het als organisatie waardeert als mensen op eigen houtje en op hún manier leren (kennis delen, feedback geven aan elkaar, instrumenten hanteren voor (zelf)reflectie)
   
   
4. Vind vormen om leren op de werkplek in te gieten
   
   Voorbeeldjes?
   
   
1. het bijhouden van een weblog (bevordert (zelf)reflectie)
2. coachingsgesprekken
3. jobrotation (een tijdje doen wat een ander doet)
4. kennisdelen via intercollegiale consultatie (al dan niet via een community)
   
5. ... ken jij andere voorbeelden?
   

Het is niet de makkelijkste weg om de werkomgeving als rijke leeromgeving te analyseren en in te zetten, maar "it's worth the effort".

In een lerende organisatie vormt een cursus geen geamputeerd deel maar een ónderdeel van de leeromgeving én een impuls voor verder leren. Pas dan kunnen we die 20% optellen bij die 80%. En dat heeft meer voordelen dan we misschien denken. "Organisaties die sneller kunnen leren dan de concurrentie, zullen in staat zijn een blijvende voorsprong te behalen", aldus Peter Senge.

Zou het - zo bezien - niet mooi zijn als we elke werkdag konden afsluiten met de vraag:

"En, lekker geleerd vandaag?"

M.

Joep Everts krijgt organisaties in beweging

Eén van mijn instrumenten als trainer is mijn stem. Om dat instrument beter te leren kennen, wilde ik graag eens meedoen aan een workshop stemexpressie. Daar ontmoette ik van het weekend trainer Joep Everts.

Joep gebruikt slagwerkinstrumentarium als metafoor voor teambuilding, innovatie, communicatie, leiderschap en visie. In het filmpje hierboven zie je hoe hij het Rabobank Private Banking team in beweging krijgt. Dat deed hij als afsluiter van een new media update in samenwerking met zijn broer Vincent Evers

Prachtig toch?

In trainersland zie ik steeds meer trainers gebruik maken van metaforen. Acrocoaching, Theatersport, Muziek maken, Stemexpressie. Het zijn allemaal manieren om met een knipoog, een schaterlach maar soms ook een traan zicht te krijgen op de "sterke" en "zwakke" kanten van een persoon of organisatie.

De workshop stemexpressie heeft mij trouwens ook weer het nodige opgeleverd. Het was mooi om te zien hoe Ellen van Velthoven door subtiele aanwijzingen de stem van een ieder zodanig wist te beïnvloeden dat ie steeds echter werd.

En ik kan je vertellen dat dat aardig ontroerend kan zijn.

M.