Leermomenten

- Hameren op een zoekplan.
- Zeggen dat je altijd twee zoekmachines moet gebruiken (en je hebt bewijs!)
- Uiteenzetten dat je de betrouwbaarheid van websites moet toetsen aan objectieve criteria.

Wat kan een cursist dan anders doen dan "Ja en Amen" zeggen en als hij bevrijd is van de cursus het gewoon weer op zijn manier doen?

Gedragsverandering is complex. Je kunt als trainer "gelijk hebben" dat de cursist een zoekplan moet maken, maar met gelijk hebben ben je nog maar halverwege (als je geluk hebt). De utopie die je schetst kan zó demotiverend ver weg liggen en zo weinig beloning in het vooruitzicht stellen dat dat alleen maar remt.

"Gedrag is alleen effectief als je zeker weet dat het bijdraagt aan het doel dat je nastreeft", schrijft Ben Tiggelaar in zijn boek "Dromen, durven, doen".
Als het je doel is sneller informatie te vinden, dan kan een zoekplan een aardige sta in de weg lijken...

"Gedrag wordt haalbaarder als je weet dat je er zelf goed in bent en wanneer je er ook waardering van andere mensen voor zult krijgen", aldus Tiggelaar. En laten we wel wezen; waardering krijg je niet met een mooi zoekplan. Wel met het resultaat....

Het zal dus moeten doordringen dat een mooi zoekplan kán leiden tot een béter resultaat met (nog) méér waardering! De cursist zal moeten ervaren dát het kan werken (en óók wanneer dat niet zo is).

Hoe geven jullie deze ervaringen vorm?

M.

Plaatje via

Reviews op Amapedia

Net het boek "The Definitive Big6 Workshop Handbook" over laten UPS-en uit de VS. Bij gebrek aan echt goede recensies was het een gok. En dat zou in deze web-2.0-tijd toch niet meer hoeven. De consumenten hebben de macht.

Met dit idee in het achterhoofd introduceert Amazon Amapedia. En dat is ogenschijnlijk een samentrekking van Amazon en Wikipedia.

"Amapedia introduces an exciting new way of organizing products we call "collaborative structured tagging". In a nutshell, it makes it easy for you to tag products with what they are and with their most important facts, and for others to search, discover, filter, and compare products by those tags".

Er zit al wat demomateriaal in. Zoals een vergelijking van real-time-strategy-games.

Dit heeft potentieel. Geen gegok meer. Kijk, vergelijk en koop! Is Amazon ook weer blij ;-)

M.

Via
Cartoon via

Geanimeerd Leren

Alcohol in the brain

"Helping people understand how genetics affects their lives and society".
Dat is het doel van het "Genetics Learning Center" van de Universiteit van Utah. Animaties en interactieve demo's gidsen je door de biochemie van alledag.

In de categorie "Science of Addiction" kun je mouse party spelen. "Mouse Party is designed to provide a small glimpse into the chemical interactions at the synaptic level that cause the drug user to feel 'high' ". Er zijn muizen aan de alcohol, cocaïne, LSD, XTC, marihuana, heroïne en metamfetamine. (Voor het begrip is een beetje "biochemisch jargon" in je broekzak geen overbodige luxe).

Waar je geen voorkennis voor hoeft te hebben, is bijvoorbeeld de simulatie van DNA-extractie in een virtueel lab. Handig! Als je het één keer hebt gezien, gaat het in het echt vast een stuk efficiënter!


Ook leuk: We veranderen de hele klas in een grote synaps. Jij de neurotransmitter, ik de receptor. Dan gaat neurochemie pas echt leven!

Sommige demo's schieten hun doel voorbij. Het maken van een neuron met hulp van dr. Dendristein is dan wellicht een visueel plezier, maar het duurt zo wel érg lang om de onderdelen van een zenuwcel uit je hoofd te leren. (Het middel moet het doel wel dienen).

Hoe dan ook: Leren hoeft al lang niet meer saai te zijn.

Meer materiaal voor leraren hier.

M.

Via
Synaps via

ANP foto's voor educatieve doeleinden

Het ANP Historisch Fotoarchief heeft foto's van de watersnoodramp uit 1953 "gevonden". Het zou gaan om zo'n 300 beelden, die stonden op glasplaten en 4x5 inch filmsheets. Ze waren tot voor kort onbekend bij het fotoarchief. Hoe ze gevonden zijn, vermeldt het persbericht niet.

Het lijkt erop dat de afdeling PR & Communicatie van het Historisch Fotoarchief het "nieuws" aangrijpt om reclame te maken voor haar beeldbank. Is verder niks mis mee, want er ís ook iets om reclame voor te maken:

"Op www.anpfotoarchief.nl mogen de foto's, die in medium resolutie beschikbaar zijn, voor privé-gebruik en voor educatieve doeleinden gratis worden gebruikt. Binnen de strenge wereld van het Auteursrecht is dit een verregaande en unieke concessie", aldus het ANP.

Voor werkstukken heeft het ANP er alvast een aantal voorgeselecteerd.

En ik mag ze dus ook gebruiken voor mijn blog. Die is deels privé en deels ter "lering ende vermaak" van mijn lezers. Lijkt me toch ook behoorlijk educatief ...

Je kunt in het historisch fotoarchief zoeken op 'trefwoord' en op 'jaartal'. Best grappig om álle beelden van 1900 (dat zijn er op dit moment zes) en b.v. 1969 (op dit moment 799 beelden) te laten tonen.

Het trefwoord dat je intoetst blijkt gevonden te worden in de omschrijving van het beeld. Zoek je op 'concentratiekampen' dan vind je (d.d. vandaag) 11 resultaten, zoek je op 'concentratiekamp' dan vind je er veel meer: 66. Je ziet dat trefwoord dan terug in de omschrijving van het beeld, b.v:

beschrijving: "AUSCHWITZ - Portret van kamparts Josef Mengele. Hij werd berucht door zijn zeer wrede en onethische medische experimenten op onder andere tweelingen in het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau".

Dit beeld vind je ook met de trefwoorden "zeer wrede"!

Je kunt niet trunceren (heb het geprobeerd met ? en *). Je kunt wél gebruik maken van booleaanse operatoren. Door te zoeken met "ziek of blij" vind je alle foto's met - je raadt het al - ziek of blij in de omschrijving. Maar concentratiekamp of concentratiekampen lukt niet. Dat lijkt te lang. Ik word afgebroken bij "concentratiekamp of concentratiekam".
De booleaanse operator "not" wordt niet ondersteund.

Het fotoarchief roept kijkers op om te helpen de beelden (nog) beter te omschrijven. Dat kan - naast een zuiverder geschiedschrijving - ook nog eens goed zijn voor de ontsluiting.

M.

Mag het licht uit?

(Update 1 februari: Het ministerie van VROM doet mee met de actie; de NS zet als alternatieve steunbetuiging de verwarming in de treinen uit tussen 19.55 en 20.00. Gisteren haalde de actie al het NOS-journaal (waarmee het doel meteen al deels behaald is). De beheerder van het stroomnet, Tennet, waarschuwde dat de stroom kan uitvallen als veel mensen tegelijkertijd het licht uitdoen. En dan is het na 8-en ook nog donker).

L'alliance pour la planète roept alle wereldburgers op om op 1 februari a.s. van 19.55 tot 20.00 alle lichten in huis te doven. De actie "vijf minuten rust voor de planeet" breidt zich inmiddels uit van Frankrijk via België naar Nederland.

Het doel van de actie is:

"d’attirer l’attention des citoyens, des médias et des décideurs sur le gaspillage d’énergie et l’urgence de passer à l’action"
(de aandacht van burgers, media en beslissers te richten op de energieverspilling en op de noodzaak om dringend iets te ondernemen)

Waarom op 1 februari? Omdat klimatologische experts van de Verenigde Naties de volgende dag in Parijs het nieuwe Klimaatrapport bespreken. In de media gaan nu al berichten rond met titels als "zeespiegel stijgt minder dan verwacht". Excuus om de ogen te sluiten? Het is maar hoe je het brengt. De zeespiegel stijgt dus wél.

Met een donkere planeet kunnen burgers het signaal afgeven dat zij hun ogen alvast níet sluiten voor de "ongemakkelijke waarheid" van de klimaatverandering. En bereid zijn tot actie!

Via de RTE (Gestionnaire du Réseau de Transport d'Electricité) kun je volgen of deze actie - in Frankrijk - ook echt leidt tot een dip in het energieverbruik. Gaaf!
En als iedereen mee doet is het vast (achteraf dan, want je mag die vijf minuten ook niet online natuurlijk) ook te volgen via live sattelietbeelden!

Europa 's nachts

Dus: Mag het licht uit?

Maak de actie bekend aan vrienden, bekenden en/of lezers van jóuw blog. We Care!

M.

Poster via

Weg met de muisarm!

"Today's computers assume you are Napoleon, with your left hand tucked into your suit," zegt Bill Buxton, vader van de multitouchscreen, in een bijdrage van FastCompany. "But a lot of things are better performed with two hands. Multiple-sensor touch screens bridge the gap between the physical and virtual world."



"There is no reason in this day and age that we should be conforming to a physical device. These interfaces should start conforming to us." Aldus de inmiddels beroemde woorden van Jeff Han.

In een bijdrage van Fast Company kun je lezen hoe het hem sindsdien verging. Han heeft het bedrijf Perceptive Pixel opgericht en heeft in januari zijn eerste muurscherm verscheept naar één van de branches van het leger "and they are paying military prices-six figures", zegt Han.

Bij deze een beetje "free publicity" voor Han! Hoewel mijn lezers zich waarschijnlijk niet in branches bevinden die zijn merchandise kunnen betalen...

M.

Via

Dé informatiespecialist is zóoo 20e eeuw

Ik ben informatiespecialist. En erger me al geruime tijd aan die naam.

Een specialisme staat voor mij synoniem met een bepaald kennisniveau. Volgens van Dale is een specialist "iemand die zich op een bepaald onderdeel van een gebied van kennis, bedrijf, techniek enz. heeft toegelegd". En kennis - weer volgens van Dale - "wat men geleerd heeft".

Kennis is in het informatietijdperk niet meer voldoende. Er is gewoon te veel te kennen. Het doet er helemaal niet toe óf je veel wéét, als je de informatie maar kunt vinden als de informatiebehoefte daar is. En dat noemen we dan - kort door de bocht - informatievaardigheden.

Ik pleit daarom voor een naamsverandering van onze professie:

van informatiespecialist naar informatiestrategist

Specialisme stelt de kennis centraal; strategie het proces.
Een strategie is "een plan volgens welk men te werk gaat". En dat plan heb je gewoon nodig om niet gedesillusioneerd af te haken omdat er zo veel informatie te koop is.

Zo heb ik ook iets tegen de term 'Krakercompetitie'. Op de NOT zal maandag a.s. een tweetal docententeams een mini-krakercompetitie spelen. Dit luidt dan de start in van de Jeugdkrakercompetitie 2007. Die "moet resulteren in een betere ondersteuning van scholieren die informatie voor hun schoolwerk zoeken op het internet". De term krakercompetitie helpt daar alvast níet bij.

Een kraker is antwoordgericht. Maar hóe heeft hij of zij dat antwoord gevonden? Was het een efficiënt informatiezoekproces? En is 'kraken' een voorbereiding op real-life informatievragen? Soms is er gewoonweg geen - of geen bevredigend - antwoord op een vraag. En dat is dan ook een antwoord. Als je opgevoed wordt tot kraker, is dat eigenlijk geen optie. Misschien kunnen we de Krakercompetitie voortaan: "De Strijd der Strategen" noemen?

Een informatiestrategist heeft overzicht. Hij of zij coacht anderen bij het zoeken naar informatie. Opdat die ander het de volgende keer ook zelf kan. Mooi toch?

Dus informatiespecialisten: Stap uit uw ivoren toren. Doe afstand van uw expertmacht*... Het is misschien een harde noot om te kraken maar daarna hebben we ook wat:

Driewerf hoera voor de informatiestrategist!

M.

* Een prachtig boek over 'de logica van de macht' is dat van Mauk Mulder.

10 redenen om te gamen

Gamen maakt je agressief.

Met gamen probeer je aan de dagelijkse realiteit te ontsnappen.

Heb ik jullie al op de kast?

Nee, dat is niet mijn mening. Het zijn stereotypen. Ik schreef het al eerder. Stereotypering is ‘het isoleren van één eigenschap uit een verzameling van eigenschappen en het voorstellen van die eigenschap als representatief voor de hele verzameling’.

Maar gelukkig hebben we Nick Yee. Nick doet wetenschappelijk onderzoek naar "social interaction and self-representation in virtual environments". En helpt daarbij stereotyperingen om zeep:

"Oftentimes, both the media and media effects researchers collapse all video gamers into a simplistic archetype. While this facilitates making sweeping generalizations of potentially deviant behaviors or consequences (i.e., addiction and aggression), this strategy inevitably ignores the important fact that different people choose to play games for very different reasons".

Nick identificeert 10 hoofdcategorieën met redenen waarom mensen gamen.


Zoveel mensen,
Zoveel wensen

M.

Plaatje via

Update 19 januari: Edwin blogt over censuur op games. Ernstig. Heeel ernstig.
Politici moeten zich niet laten leiden door angst, maar door feiten. Zoals die van hierboven.

Geld is niet vies

Een postje in de categorie 'wetenschap'.

Onderzoekers van de leerstoelgroep Levensmiddelenmicrobiologie van Wageningen Universiteit komen tot de conclusie dat u niet vies hoeft te zijn van geld.

Niet alleen zitten er relatief weinig bacteriën op geld, daarnaast zijn de soorten bacteriën die gevonden worden niet van het ziekmakende type. Verder zijn munten te glad voor ernstige wildgroei en is papieren geld te droog.

Geldt maakt dus weliswaar niet gelukkig, maar dat is niet omdat je er ziek van zou worden.

M.

Plaatje via

Internetpropaganda en Radicalisering

Het Nationaal Coördinator Terrorisme Bestrijding (http://www.nctb.nl/) heeft de kans op een terroristische aanslag op ons internet in kaart gebracht.

De dreiging die uigaat van het internet is volgens het NCTB vooral indirect. De mogelijkheden om informatie in te winnen en virtuele netwerken te creeëren maakt het voorbereiden en uitvoeren van terroristische aanslagen - in real life - eenvoudiger:

"Terroristen en radicale moslims gebruiken het internet volop. Maar het is niet waarschijnlijk dat zij een cyberaanval tegen het internet zullen plegen. Ook het plegen van aanvallen, waarbij het internet als een wapen wordt gebruikt, is niet erg waarschijnlijk. Wel wordt het internet in ruime mate gebruikt voor trainingsdoeleinden, mogelijke voorbereidingsactiviteiten en draagt in hoge mate bij aan de verspreiding van propaganda voor radicalisering. Dat zijn de belangrijkste conclusies uit het onderzoek 'Jihadisten en het internet' dat de NCTb vandaag publiceert".

De grootste dreiging gaat volgens het NCTB uit van propaganda via het internet in combinatie met een relatief grote groep jonge moslims die op zoek is naar antwoorden op tal van levensvragen en religieuze vragen. Die propaganda gebeurt actief: "Met hyperlinks op discussiefora worden geïnteresseerden gelokt naar radicalere sites"en "combineren we dat met het feit dat juist grote groepen jongeren toegang hebben tot het internet dan is duidelijk dat propaganda via het internet bijdraagt aan verdere radicalisering".

In het rapport staat een aantal vormen van cyberterrorisme, zoals:

Hacktivisme:
cyberaanvallen die dienen om een politiek statement te maken.
Google Bom:
poging om de zoekresultaten van Google zodanig te beïnvloeden dat bepaalde pagina's bovenaan komen te staan.
Defacement:
de inhoud van pagina's wordt vervangen door jihadistische afbeeldingen, video's en kreten (dat gebeurde b.v. tijdens de cartoonrellen in Denemarken)

Maar die zijn dan nog relatief onschuldig ...

M.

Plaatje via

Namen Onthouden voor Dummies

Names are easy, it´s the face I can´t remember

Anonymous

Heb je dit ook wel eens?

Je fietst door de stad en ineens roept iemand je naam: "Hé, Marina!". Ik kijk op en denk: "Ja, ik ken jou ook ergens van" en stamel quasi-ik-weet-je-naam-heus-wel-onverschillig "Hé, hallo .." terug.
Maar ik ben natuurlijk allang door de mand gevallen ...

Ik bén niet slecht in het onthouden van namen, ik kíes er soms voor namen wél te onthouden en op andere momenten zie ik er het belang niet van in. Wil je namen onthouden, dan moet je er namelijk met je hoofd bij zijn. Je schakelt gedachten uit, en schakelt over naar actief luisteren. Je staat op het punt een koppeling te maken tussen gezicht en naam en dat gaat niet automatisch. Gezichten worden in een ander gedeelte van de hersenen opgeslagen dan namen.

Namen onthouden doe je dus bewust.

Terwijl ik in het dagelijkse leven ronduit slecht ben omga met het onthouden van namen, ken ik de namen van mijn cursisten altijd heel snel uit mijn hoofd. Dat vind ik namelijk belangrijk!
Het maakt de band hechter, persoonlijker, er heerst meer vertrouwen en dat is goed voor het leerproces.

Voor de lezers onder jullie die ook graag beter namen zouden onthouden hier een aantal tips:

• Deze ligt voor de hand: gebruik naamkaartjes (en laat ze aan beide zijden beschrijven. Dan kunnen de cursisten elkáárs namen ook zien).
• Herhaling werkt! Als Simone iets vertelt in de groep dan vat je haar woorden als volgt samen: "Simone zegt ...... Herkennen jullie je daarin?"
• Wanneer deelnemers zichzelf introduceren vraag je ze iets over hun naam te vertellen (uit het boek Trainen voor Dummies)
• Laat cursisten kiezen uit een stapel ansichtkaarten. Vraag ze er ééntje uit te kiezen die iets over henzelf zegt. Als ze zichzelf vervolgens voorstellen, krijg je - letterlijk - een beter beeld bij de persoon.
• Doe een namenspel.
• Ga in een kring zitten. Eén van de cursisten gaat in het midden staan en er is dus één stoel leeg. De cursist links van de lege stoel slaat met zijn hand op de lege stoel rechts van hem en roept een naam. Diegene gaat daar zo snel mogelijk zitten. Er ontstaat een andere lege plek. De cursist links van die stoel roept wederom een naam. Als die te langzaam is dan kan de persoon in het midden van de kring daar gaan zitten. De “langzame” cursist staat nu in het midden.
  
• Wederom in een kring. Nu met bal. Gooi de bal naar een cursist, terwijl je zijn of haar naam roept. Als het fout is, krijg je ´m terug. Als het goed is, gooit betreffende cursist de bal naar iemand anders.
• Doe de kettingnaam. Je vraagt een cursist iets over zichzelf te vertellen en de volgende cursist stelt zichzelf voor én vertelt iets over de eerste cursist, de tweede cursist stelt zichzelf voor en vertelt iets over de eerst én tweede cursist. En zo verder. (uit het boek Trainen voor Dummies)
• Laat cursisten zichzelf op stellen in een alfabetische rij. Voornamen die beginnen met een A komen eerst, die met een Z het laatste en alles ertussen ertussen ;-)
• Maak een associatie tussen de naam en iets anders. (Dit is een manier om namen te onthouden, die je niet met je cursisten deelt!) Dat kan in de vorm van
  
• een beeld
  Bij Roos zie je bijvoorbeeld een heerlijk riekende bloem voor je, Victor is één van drie stenen standbeelden van de Disneyfilm met Quasi Modo in de hoofdrol
• geluid
  Ageeth "is een naam die ik niet vergeet" en Annemarie even aan mijn moeder vragen
• een gevoel
  Simon, haantje de voorste
• Als je meerdere keren bijeenkomt maak dan een smoelenboek. Schiet een fotootje van elke cursist en stuur iedereen ´de fotogalerij´ na afloop toe.
• Maak een platte grond van de zaal waar je traint. Je tekent de stoelen en schrijft daar de naam bij van de cursist die daar op zit. Eventueel nog met een aantal karakteristieken, zoals “heeft rood haar“, “draagt een fleurige jurk“, “heeft Limburgs accent“ etc. etc. Door zitplaats te koppelen aan naam, onthoud je de naam beter. En de ervaring leert dat de meeste curisten de volgende keer op precíes dezelfde plek gaan zitten ..
• Meer voorbeelden welkom!
  

Bij een aantal voorbeelden hierboven leer je niet alleen de namen beter kennen; het voorstelrondje wordt er in veel gevallen ook nog een stuk leuker en interactiever van!

Als dat geen win-win situatie is ...

M.

Plaatje via

Cite Bite

Soms wil ik niet zozeer linken naar een hele website, maar naar een bepaald onderdeel in die site. Bijvoorbeeld omdat er zo'n leuk citaat op staat. Daarvoor kan ik vanaf nu Cite Bite gebruiken.

Het recept is eenvoudig: Kopiëer de gewenste tekst, voer de URL in en je krijgt een directe link naar de geel gemarkeerde tekst.

Klik op Library Stuff (mijn bron) en je krijgt meteen een voorbeeld te zien. Het doet me denken aan TinyURL.

M.

Copyright?

M.

Plaatje via

Geslaagd Wikspiriment!

Niveau van Wikiness volgens Pierre Gorissen

Op de DU Masterclass Social Software voerde ik - onder de inspirerende leiding van Pierre Gorissen - voor het eerst een wijziging door in een Wiki. Mijn niveau van Wikiness steeg daarmee van 1 naar 4. OK, dat is niet heel knap ... want social software - het woord zegt het al - is érg behulpzaam :-).

Mijn doel van het bijwonen van de Masterclass was inspiratie opdoen voor het maken van een Wiki-oefening voor mijn cursisten. En afgelopen woensdag is die inspiratie uiteindelijk omgezet in een geslaagd wikspirimentje!

In de opleiding tot 'digitaal inlichtingenwerker' gaan mijn cursisten in tweetallen aan de slag met een vage vraag van een klant. Deze vage vraag (bijvoorbeeld "Heeft u informatie over vissen") gaan ze dan op twee manieren verhelderen: via chat en via E-mail.
Vervolgens moeten ze de twee manieren van verhelderen vergelijken. En die evaluatie heb ik deze keer in een Wiki laten doen*.

Je kunt de resultaten van Haarlem en Hoofddorp bekijken.


Een wiki ("to interact with an evolving document over time") blijkt veel geschikter voor evaluatiedoeleinden dan een discussieforum. Op zo'n forum moet je elke afzonderlijke bijdrage openen en zelfs dan levert het je nog geen overzicht.
In de wiki kijk je of je het eens bent met wat er staat, of er nog iets ontbreekt en vult eventueel aan. Zo hoef jij niet opnieuw het wiel uit te vinden.

De oefening vereist nog wat fine-tuning. Betere instructies over het invullen van de tabel. Geen conclusies herhalen, bijvoorbeeld, en meningen van anderen durven te nuanceren. "Klooien in andermans conclusies" doen de meeste cursisten nog niet. Het respect voor andermans geschreven woord blijkt groot.

Wanneer werkt een Wiki?
(Illustratie overgenomen uit de beroemde doctoraalscriptie van Jeroen Jansen )

Waar kan ik nog aan werken om het een volgende keer tot een nog groter succes te maken? Ofwel: "Wanneer werkt een Wiki?"

Om deze vraag te beantwoorden gebruik ik de kennis van Davies. Hij noemt drie belangrijker pijlers van succes:

- Begrip (van het concept 'gedeeld eigenaarschap')
- Vertrouwen (in de technologie, de community en het concept)
- Waarde (voegt het toe?)

Door van te voren beter uit te leggen hoe je de tabel invult, wordt het begrip van gedeeld eigenaarschap waarschijnlijk groter.

Doordat we bij de cursus digitaal inlichtingenwerk vier keer bij elkaar komen en tussendoor ook nog eens online met elkaar communiceren, zit het met dat groepsgevoel (vertrouwen in de community) wel goed. Marieke Guy schrijft daarover: 'Before you even begin to develop a wiki you need to know your audience'.

Het vertrouwen in het concept is nog wankel. Zo zei een cursist: "iédereen kan nu toch in de Wiki veranderen?" Ja, dat kan. Maar wie in de wereld heeft er belang bij om zijn Wikiterrorisme nu juist bij die van ons bot te vieren ;-)? Daarnaast is er altijd een beheerder die in de gaten kan houden of er geen hele gekke dingen gebeuren.

En ook over de waarde hebben we nog een stevige discussie gehad. De vraag "hoe doen we het er allemaal bij" kun je omdraaien naar de vraag: "Wat hoeven we nu niet meer te doen, nu we een wiki hebben?"
Het is niet zo dát je een bepaald communicatiemiddel moet gebruiken, maar dat je weet wanneer dat zin heeft. En iedereen was het erover eens: voor deze specifieke toepassing heeft dat zin!

Er zijn natuurlijk hele mooie artikelen over Wiki's voor onderwijsdoeleinden, maar dat blijft theorie tot je het zelf ervaren hebt. Het is misschien een 'small step for my audience' maar 'a giant one for me' want ik ben in ieder geval helemaal om!
En ook nog eens gestegen op "het niveau van Wikiness" van 5 tot 9 ;-)

M.

* De cursus is vormgegeven via blended learning: een combinatie van online leren en contactonderwijs. Het werken in de Wiki vindt plaats in de tijd tussen de contactbijeenkomsten. Zou je dit experiment TIJDENS de cursus willen doen dan is "Collaborative Real Time Editing" een optie.

Yahoo on top?

In het maanblad M van het NRC - het Wonder van het Web - van afgelopen weekend viel te lezen dat de meest geraadpleegde site van Nederland www.google.nl zou zijn en die van de wereld www.yahoo.com (Google komt pas op nr. 3).

Yahoo op nummer 1? Lopen we achter in Nederland? Heb ik iets gemist?

Het staatje heeft helaas geen bronvermelding, dus dan maar even zelf aan het zoeken via Neerlands nummer 1 ....

Als ik kijk op Nielsen Netratings dan geven de gebruikersstatieken uit de VS uit november 2006 aan dat bijna 50% van de searches daar met Google gedaan worden. Een dergelijk beeld wordt gegeven door ComScore. Google on Top, dus.

Maar met "meest geraadpleegde site" worden niet persé zoekmachines bedoeld. Volgens emarketer hebben Yahoo en MySpace in de VS ongeveer evenveel 'pageviews'. (Comscore zegt dat MySpace wint als universiteiten in de steekproef op waarde worden geschat) Maar bedoelen ze dan de optelsom van verschillende Yahoosites, zoals bijvoorbeeld ook het met MySpace vergelijkbare Yahoo 360?

Maakt op zich niet uit want ook de overdenkingen hierboven geven geen uitsluitsel, want in de VS woont maar zo'n 5% van de wereldbevolking. Meer dan de helft van de wereldbevolking woont in Azië en die zitten nu op zo´n 35% van het totale internetgebruik. Dus wat doet de rest van de wereld?

Hitwise meet het gebruik van 10 miljoen US-gebruikers en 25 miljoen buiten de VS. Eigenlijk moet je voor hun resultaten betalen, maar er staat een staatje in het SearchFactPack2006. Ook hier is Google 'hitwise' de leider. Volgens Netcraft staat Google - wereldwijd - ook op nummer 1 in page views. Hoe ze dat precies bepalen is me echter niet duidelijk.

Zonder er nou een heel promotieonderzoek van te maken kan ik wel 1 ding stellen: Het kan heel makkelijk zijn mensen te misleiden met bezoekersstatistieken. We vinden het met zijn allen leuk om "de top 10" vast te stellen en nemen zo'n staatje wellicht iets te gemakkelijk over. Want wat wordt er eigenlijk bedoeld? Welke sites vallen eronder? Van welk land? Hoe representatief is de steekproef? Gaat het om page views of aantal searches? Dat is toch niet hetzelfde, lijkt me.

Al met al lukt het me op dit moment niet om Yahoo's top 1 positie te bevestigen. Pff ... gelukkig. Zat ik in ieder geval niet voor niets mijn tijd te verdoen op Google ;-).

Of weten jullie nog wat ingangen om het NRC-staatje te bevestigen?

M.

Plaatje via

Feed, Feeds, Overfed

Woensdag kom ik samen met een aantal cursisten om ons - o.a. - te buigen over een eindopdracht RSS. Ik zal ze nog even overvoeren .... ;-)

M.

Cartoon by Dave Walker.

Zelfs `op cursus moeten´ is een keuze

"Je leven lang leren" is Belangrijk voor je zelfontplooiing en je maatschappelijke positie. Dat zouden we dus allemaal moeten doen. Toch komt het er niet zo maar van. Leren is weliswaar belangrijk, maar niet Urgent. Er zijn altijd urgentere zaken die voorbijkomen:

je zoon moet naar voetbal worden gebracht, die ene televisieserie moet gekeken worden, dat familiefeest moet voorbereid, de WC moet worden schoongemaakt, die vriend in nood moet worden geholpen, de administratie moet worden gedaan, dat E-mailtje moet nog even worden beantwoord, het werk móet af en - oh ja - die blogpost moet ook echt nog worden geschreven!

Bij het afhandelen van urgente zaken, komt vaak een stoot adrenaline vrij. Het levert instantresultaten, instantvoldoening, een gevoel van opwinding, energie en succes.

Helaas zijn we vaak niet zo goed in het onderscheiden van urgente zaken die belangrijk zijn en die niet zo belangrijk (of zelfs uitermate onbelangrijk) zijn. (Een manier om daar achter te komen is jezelf de vraag te stellen of de urgente activiteiten hebben bijgedragen aan belangrijke doelstellingen, zegt Stephen Covey in zijn boek `Prioriteiten´).

Volgens Covey raken we dusdanig uitgeput van het heen en weer rennen tussen kwadrant I (urgent en belangrijk) en III (urgent en niet-belangrijk) dat we naar kwadrant IV (niet-belangrijk en niet-urgent) vluchten om op adem te komen. "Aanvankelijk lijkt het daar aangenaam, maar we stuiten al gauw op de grote leegte", aldus de managementgoeroe.

Bijblijven, zelfstudie, werken aan je persoonlijke missie zijn zaken die weliswaar belangrijk zijn, maar niet zo urgent (Kwadrant II). Het kan nog wel een dagje wachten, en nog een dagje, en nog een dagje .... tot het moment dat je kennis echt verouderd is en je je werk niet meer goed kunt uitoefenen.

Dat bazen hun medewerkers zo graag op cursus sturen, is volgens mij te danken (wijten) aan het feit dat je "leren" daar weer urgent mee maakt. Je zult op die cursus moeten verschijnen, je moet je huiswerk afkrijgen. De deadlines brengen je weer in het kwadrant I: "Urgent en Belangrijk".

Zouden we meer tijd doorbrengen in kwadrant II (belangrijk, niet-urgent) dan wordt kwadrant I vanzelf kleiner. Als je niet uitstelt, hijgt die deadline vervolgens ook niet zo in je nek.

Om ons geweten gerust te stellen dat we belangrijke, niet-urgente zaken niet de prioriteit geven die ze verdienen, vertellen we onszelf - of anderen - een smoes. "Ik wilde wel, maar de brug stond open". (Doe de smoezentest en je weet hoe jouw smoesrepertoire eruit ziet).

Maar ...

... door een smoes te verzinnen leg je de verantwoordelijkheid buiten jezelf. Dat mag dan goed zijn voor je geweten, maar niet voor je vrijheid van handelen.

... door te zeggen dat je iets MOET, leg je je lot in andersmans handen. Zelfs MOETEN is vaak een keuze. (Het is trouwens een misverstand dat een keuze altijd leuk zou moeten zijn. Iemand kiest er bijvoorbeeld voor zijn zieke moeder te verplegen).

Het is goed je te realiseren welke zaken je tijd opslurpen, maar het zijn geen "dieven van je tijd": JIJ laat je tijd stelen.

Geleefd worden? Welnee!

Do it yóur - Frank Sinatra - way!

I´ve lived a life that´s full
I traveled each and ev´ry highway
And more, much more than this,
I did it my way

M.

Plaatje via

I had a friend named Google

Wow!ter meldt dat hij wel eens heel erg moe wordt van Google. Zijn herkenbare post past in de geluiden die ik de laatste tijd steeds vaker hoor van vrienden en kennissen: ik word zo moehoe van dat Gegoogle! En als je hetzelfde geluid van verschillende kanten hoort, is er wat aan de hand.

We staan niet alleen in onze bevindingen. Dat Google met de ranking aan het klooien zou zijn, zag ik ook op Seroundtable. Er wordt zelfs een mogelijke 'database corruption' geopperd (die dan vervolgens ontkend wordt, maar toch). Klinkt allemaal even niet zo betrouwbaar.

Het probleem met Googlen is dat je er iets instopt en er vervolgens (meestal) ook iets uitkrijgt, maar niet weet wat er onderweg gebeurt. De zogeheten black box. We weten niet wat er achter de schermen gebeurt, maar we kunnen er - aan de hand van onze - veranderende - resultaten - wel naar raden.

Edwin raadt een boek aan waarmee je met Google verborgen informatie boven tafel kunt halen met commando's die Google zelf in ieder geval niet aan de grote klok hangt.
Nog zo'n boek is dat van Tara Calishain: Google Hacks. 100 industrial-strength tips & tools.
Eén van de hacks is bijvoorbeeld het opzoeken van synoniemen. Zoek maar eens naar synoniemen van car volgens Google. Blijkt BMW er ook eentje te zijn! Mmmmm....
Voor de liefhebber is er ook een Google Hacks startpagina.

Ik denk wel dat dit soort boeken en websites kan helpen om minder moe te worden van Google. Als je exacter ben in je vraag, doet de ranking er minder toe. Blijf je vaag in je query, dan bepaalt Google wat je te zien krijgt.

Dat Google niet altijd zo betrouwbaar is, vind ik eigenlijk alleen maar leuk. Dat dwingt je om weer eens bewuster stil te staan bij je zoekgewoonten en ze te heroverwegen (Thnx Google!). En misschien komen andere mooie zoekinstrumenten dan ook weer eens extra onder de aandacht.

Help me to decide
Help me make the most
Of freedom and of pleasure
Nothing ever lasts forever

M.

Plaatje via

Zelfs mijn naam is mooi ...

Laatste tijd nog lekker ge-ego-surft (Did you do a Vanity Search lately)?
Volgens New Scientist bevindt je je dan in een gevarenzone! Egosurfing is "when 'just checking' gets out of control". Beetje zoals Narcissus die verliefd werd op zijn eigen spiegelbeeld ....

In het artikel staan nog meer 'modern maladies' zoals photolurking: spending most of your time online flicking through photograph albums posted by strangers. Of bent u misschien een wikipediholic: doe de test en je weet ut. (Waarschuwing vooraf: als je veel van dit soort testjes doet, ben je waarschijnlijk testverslaafd).

Wat me wel boeit aan het artikel zijn de woorden van Pam Briggs, een specialist in mens-computer interactie aan de Universiteit van Northumbria (VK).

Briggs zegt dat digitale communicatie leidt tot overcompensatie. Bij gebrek aan gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal "we feel we have to put something else into the void, which is often an overemotional or over-intimate message."

Dat bloggers in een spelletje tikkertje privé-informatie blootgeven die ze nog niet in een overvolle kamer zouden durven fluisteren, is dus ook het vullen van de digitale leegte .......

Jeff Hancock - gespecialiseerd in digitale communicatie - zegt dat de manier waarop we ons online gedragen implicaties heeft voor ons offline bestaan: "acting out a particular personality online reinforces the behaviour, making it more likely to be followed in real life".

Interessant.

Je 'digitale zelf' overcompenseert, je 'offline zelf' volgt, waardoor je digitale zelf en offline zelf uiteindelijk samenvallen. Toch? En is dan de digitale evolutie voltooid?

Binnenkort toch eens aan mijn vrienden vragen of ze vinden dat mijn "offline self" al veranderd is .....

M.

Plaatje via

Het zwarte schaap met vijf poten

In iedere training is er wel een 'zwart schaap' te herkennen. Het is diegene die het meest afwijkt van de rest.

Wat je ook doet, stoot het zwarte schaap NIET uit. Daar is een aantal redenen voor:

• De groep kan het misschien met je eens zijn, maar de andere kant van dezelfde medaille is dat de groepsleden zich onveilig gaan voelen. Wie weet wacht één van hen wel het hetzelfde lot ...
  
• Het zwarte schaap heeft altijd een boodschap die op dat moment niet gehoord kan of mag worden.

Wat kun je dan wel doen?

Je zet, zoals Karin de Galan het verwoordt, hoe dan ook je professionele liefde aan. Dat wordt een stuk makkelijker als je bedenkt dat iemand zelden een zwart schaap IS, maar zich even als een zwart schaap GEDRAAGT*. Bedenk wat voor boodschap hij of zij toevoegt. Zo kun je zomaar tot de ontdekking komen dat je van doen hebt met een zwart schaap met vijf poten!

Heb je toch nog een appeltje te schillen met het schaap in kwestie, doe dat dan onder vier ogen. Niemand staat graag - en plein public - voor schaap ....

M.

* Bij het uitleggen van "Waarom iemand doet wat hij doet" (attributie theorie) blijken we nogal vaak de fout ingaan. Als iemand zich 'ongewoon' gedraagt, geven we de 'persoonlijkheid' daar - ten onrechte - sneller de schuld van dan 'omgevingsfactoren'.